За да го сочуваат ликот и делото на својот син, Александра и Ристе Божиновски ја отвараат Фондацијата „Марко Божиновски“, а целта на истата е да помогнат на многу млади луѓе да успеат во спортот. Пред сé на тие кои се таленти, а немаат можности да инвестираат во развој на својата кариера.
Мисија на Фондацијата е преку спортот на децата, младинците како и лицата со посебни потреби да им се овозможи поквалитетен живот и поздрава иднина.
Проектите ќе бидат фокусирани на организација на спортски активности и настани за деца, млади и лица со попреченост во развојот, а акцентот се става на развој на спортскиот дух, спортски начин на живот и здрава исхрана и социјализација.
Марко Божиновски е роден на 11.09.2000 година во Скопје, син на Ристе Божиновски – Мачор и Александра Божиновска, родена Брестовац и брат на Аника Божиновска.
Марко е роден Аеродромец, навивач на МЗТ од мали нозе, навивач на Вардар со членска книшка уште пред да се роди.
Интересот на Марко за спортот започнува уште од најмала возраст – првата играчка му беше топка, а уште пред неговиот прв роденден, тој веќе редовно ги следеше натпреварите од НБА. Толку сакаше да гледа НБА натпревари, што родителите мораа да му ги снимаат на видео касети за да гледа преку ден, за да не седи буден навечер.
Иако кошарката му беше прва љубов која никогаш не престана, со текот на растењето (?) почнува да развива интерес и кон други спортови како што е фудбалот. Омилена му беше Премиер лигата, бидејќи беше „хард-кор“ фан на лондонскиот клуб Арсенал и никогаш не пропушташе можност да присуствува на некој од неговите натпревари.
Инспирацијата секогаш ја наоѓаше во спортските личности, кои несомнено имаат голем удел во неговото развивање како личност. Негови идоли во кои се пронаоѓаше беа Владе Дивац, Дејан Бодирога, Коби Брајант, Новак Ѓоковиќ, Тиери Анри и Лионел Меси. Од младите спортисти ги обожаваше Килијан Мбапе, кошаркарот Лука Дончиќ, а посебно му се восхитуваше на Маркус Рашфорд кој своето влијание го користи и надвор од терените, помагајќи им на оние кои имаат потреба од тоа. Фасциниран беше од неговата величина како играч, но пред се’ и како хуманитарец.
Покрај интересот за сите други спортови, ракометот му го освои срцето и целиот фокус, делумно инспириран од успехот на вујко му Данило Брестовац поради кого ракометот стана еден вид семеен спорт.
(Во текот на својот живот) Марко беше кадетски и младински репрезентативец, а најголем дел од својата кариера ја поминува во РК Металург. Најубавите спомени ни се токму од тоа време, каде Марко запозна другари со кои остана до последен ден во супер односи. Тие беа како едно, но и ние родителите како едно семејство.
Тоа трае до ден денешен. Во потрага по поголема минутажа и искористување на својот потенцијал, на 18 години го напушта РК Металург и се сели во РК Бутел играјќи во македонската Супер лига.
РК Бутел беше неговиот клуб каде играше до последниот ден од својот краток живот. Тука имаше голема поддршка од тоа негово ракометно семејство – започнувајќи од играчите, па се до тренерите и стручниот штаб на РК Бутел, каде ги пронајде своите ментори и пријатели, кои му помогнаа да се развие во зрел спортист.
Повлекувањето на бројот 9 и истакнувањето на дресот на Марко во салата кажува доволно за нивната големина. Семејство Божиновски им се поклонува и им ветува дека ќе бидеме со нив се’ додека постоиме. Некогаш ќе ги бодриме од трибини, некогаш од дома, но остануваме заедно до крај.
